ΑΠΕΡΓΙΑ 11 ΜΑΙΟΥ 2011

‘’Εκπαιδευτικοί εν δράσει’’  

       Ρυάκια είμαστε… οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι νέοι, οι μετανάστες, οι συνταξιούχοι, άλλα διστακτικά, άλλα φοβισμένα, άλλα αδύναμα, άλλα βιαστικά, περιχαρακωμένα, παρορμητικά, απεγνωσμένα που μια μικρή πετρούλα ή ένα κλαδάκι μπορεί να μας εκτρέψει απ’ τον ρου μας, που το ανεπαίσθητο άγγιγμα ενός φύλλου μπορεί να μας τρομοκρατήσει, να μας κάνει να ριγήσουμε, που τρέμουμε στην ιδέα πως κάποια στιγμή μπορεί να μας ρουφήξει η γη στα έγκατά της, στο βαθύ της αιώνιο σκοτάδι πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε το ταξίδι  μας προς την πιο όμορφη θάλασσα.

Πώς όμως έτσι με τόσους φόβους, με τόσες ανασφάλειες θα μπορέσουμε να ενωθούμε και να γίνουμε αυτό το μεγάλο φουσκωμένο ποτάμι που κανείς δε θα μπορεί να το σταματήσει και που όλοι ονειρευόμαστε κι όλοι οι δυνάστες το φοβούνται;

Πώς θα ενωθούμε όταν τα διπλανά μας  ρυάκια τ’ αντιμετωπίζουμε  σαν εχθρούς μας κι αντί να ενωθούμε μαζί τους και να αισθανθούμε μεγαλύτερη δύναμη και σιγουριά προσπαθούμε μ’ όλη την τελευταία ικμάδα της δύναμής μας όχι να φτάσουμε στη θάλασσα αλλά να εμποδίσουμε τ’ άλλα, βάζοντας εμπόδια μπροστά τους, να φτάσουν εκεί που ακόμα κανείς δεν έχει ταξιδέψει; Χαρά δίνουμε σ’ όλους αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας. Και λύπη χαρίζουμε σ’ όσους ελπίζουν  να  συναντηθούμε στη μεγάλη συμβολή, την κοινωνική, αλλά εμείς όλο καθυστερούμε, όλο προφασιζόμαστε, όλο λοξοδρομούμε  και το ραντεβού αργεί, παίρνοντας δραματικές διαστάσεις. Πώς όλα αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινα ρυάκια θα ενωθούμε σε μια περίοδο τόσης μα τόσης «ξηρασίας» που κοντεύουμε πια να στερέψουμε όταν  βλέπουμε εχθρούς παντού; Πότε είναι ο δάσκαλος της διπλανής τάξης, πότε ο εφοριακός που παίρνει πιο πολλά, πότε ο μηχανοδηγός που έχει πιο πολλά επιδόματα, πότε ο φορτηγατζής που μας κλείνει το δρόμο, πότε ο ναυτεργάτης, ο φαρμακοποιός, ο άνεργος που εργάζεται η γυναίκα του, ο μετανάστης που εξασφάλισε τη βίζα, ο συνταξιούχος που παίρνει το ΕΚΑΣ κ.τ.λ. Αν δεν ενωθούμε θα μας λιώσουν έναν έναν σαν τα  σκουλήκια. Τέρμα πια στις αυταπάτες. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, ν’ αποφασίζουμε εμείς για τις ζωές μας κι όχι αυτοί. Να μπούμε μπροστά, να ξεπεράσουμε ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, όργανα κι υπηρέτες ενός συστήματος που δε διορθώνεται παρά μόνο ανατρέπεται   απ’ το λαό, την κοινωνική πλειοψηφία.

      Συνάδελφοι, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, πρέπει ν’ αρχίσουμε να κάνουμε βήματα μπροστά, πρέπει ν’ αλλάξει ο φόβος στρατόπεδο. Να κάνουμε το πρώτο βήμα συμμετέχοντας μαζικά στην απεργία της 11^ης Μαΐου, να κάνουμε ένα δεύτερο παίρνοντας μέρος στις πορείες και τις διαδηλώσεις δυναμικά, ώστε να σηκώσουμε ατίθασο πύργο απέναντί τους. Έτσι σιγά σιγά να βρούμε τον αγωνιστικό βηματισμό και τον οργανωτικό σχεδιασμό μας και τότε τίποτα δε θα μπορεί να σταματήσει έναν αποφασισμένο για όλα λαό.

Δεν  τους έχουμε ανάγκη, ποτέ δεν τους είχαμε άλλωστε, πάντα αυτοί κι οι «εντιμότατοι» φίλοι τους είχαν ανάγκη  χέρια μας, τον ιδρώτα μας. Κι εμείς πώς απαντάμε στο «μονόδρομο» της χρεωκοπίας που μας οδηγούν;
Μόνο με το μονόδρομο του ανυποχώρητου αγώνα, για την ανατροπή αυτής της απάνθρωπης πολιτικής που στόχο έχει τη διάσωση των τραπεζών εις βάρος των εργαζομένων και κατ’ επέκταση για την ανατροπή του ίδιου αυτού του συστήματος που μόνο κρίσεις όλο και οξύτερες γεννά, τις οποίες προσπαθεί να τις ξεπεράσει εις βάρος όλων μας.

 Και πρέπει γι’ αυτό να συμμετέχουμε όλοι  για να τους ανατρέψουμε, για να μη βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να μην έχουμε απαντήσεις όταν τα παιδιά και τα εγγόνια μάς ρωτήσουν κάποια στιγμή  τι κάναμε όταν παίρνονταν αυτά τα μέτρα που οδήγησαν στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας και στην απόλυτη εξαθλίωση τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της:

-Γιατί τους άφησες να σε κοροϊδέψουν;

-Οργίστηκες ή ένιωσες συνένοχος; Θύμωσες ή φοβήθηκες;

-Εξεγέρθηκες ή λούφαξες;  Αντιστάθηκες ή παραδόθηκες;

-Διαμαρτυρήθηκες ή συνθηκολόγησες; Αμφισβήτησες ή αποδέχτηκες;

-Αν δεν ήξερες, γιατί δεν ήξερες; Κανένας δεν ήξερε;

-Αν ήξερες γιατί δεν τους απέτρεψες;

-Ποιος περίμενες να σε σώσει; Αυτοί που υποθήκευσαν το μέλλον σου;

-Απεργούσες ή άφηνες  μόνο, τους άλλους, τους «γραφικούς» να παλεύουν;

-Κατέβηκες στους δρόμους ή προτίμησες την ασφάλεια του καναπέ σου;

Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο να γίνουμε…